ในทริปเขมร พี่ชวนชัยที่เป็นไกด์ของผมนั้น เป็นเหยื่อของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของพวกเขมรแดงด้วย ตอนที่พนมเปญแตกนั้นเขาก็อยู่ในเมือง โดยเรียนในชั้น ม.2

เขาเล่าว่าตอนที่เขมรแดงเข้าเมืองได้ ตอนแรกก็ดีใจ คิดว่าสงครามกลางเมืองจะจบเสียที จึงไปโห่ร้องต้อนรับกับชาวบ้าน

ที่ไหนได้หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง เขมรแดงก็ประกาศว่าอเมริกาจะทิ้งบอมพนมเปญ ให้ประชาชนทุกคนรีบออกจากเมือง เก็บของไปเท่าที่จะเอาติดตัวได้ ให้เวลาเก็บของเพียงสามวัน (จริงๆ แล้วคือหลอกพาคนจากเมืองไปชนบท เพื่อบังคับเป็นชาวนา ตามอุดมคติเปลี่ยนคนทุกคนเป็นชนชั้นกรรมาชีพ ซึ่งเมื่อชาวเมืองทำนาไม่เป็น ตลอดจนขาดการสนับสนุนเครื่องมือเกษตร และการฝึกสอน ก็ปลูกข้าวไม่ขึ้น ทำให้ต่อมาชาวกัมพูชาต้องอดตาย หรือถูกเขมรแดงฆ่าตายไปหลายล้านคน)

จากนั้นขณะที่ถูกกวาดต้อนจากเมืองไปชนบท คนไหนใส่แว่น ดูมีความรู้ หรือดูเป็นข้าราชการของระบบเก่า ก็จะถูกเขมรแดงลากจากแถวออกไปต่อหน้าต่อตาลูกเมีย เพื่อเอาไปยิงทิ้ง

พี่ชวนชัยบอกว่าจนถึงตอนนี้ เสียงที่ครอบครัวร้องโหยหวน ฉุดกระชาก ไม่ให้พ่อ และญาติมิตรของตนต้องตาย ยังคงหลอกหลอน บาดหูเขาอยู่

ปัจจุบันทำอาชีพไกด์ ต้องพาคนไปสถานที่ๆ ระลึกถึงการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ก็ให้โศกสลด แต่ก็ทำตามหน้าที่ ปกติไม่ค่อยมาพนมเปญซึ่งมีอนุสรณ์การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์หลายแห่ง จะบรรยายอยู่ที่เสียมเรียบมากกว่า