ปัจจุบันการบอกรักของหนุ่มสาวมักมีตัวกลางเป็นเทคโนโลยีที่ทันสมัย แต่คนไทยในอดีตใช้ “หมาก” จีบกัน!

หมากพลูไม่ได้มีไว้แค่ทานเท่านั้น แต่ยังเอาไว้ใช้เกี้ยวพาราสีของหนุ่มสาวอีกด้วย เริ่มตั้งแต่การแสดงออกถึงความพึงพอใจที่มีให้กัน และหากฝ่ายชายนำพลูที่กัดแล้วไปต้องกายฝ่ายหญิงก็แสดงออกว่า “อยากจีบนะ”

ดังวรรณคดีเรื่องอิเหนาในสมัยรัชกาลที่ 2 มีตอนหนึ่งกล่าวว่า 

“เดินเคียงกัลยาคลาไคล 

เห็นนางห่างไกลพระชนนี

จึ่งเอาพลูรอยกัดซัดต้ององค์ 

โฉมยงสะดุ้งเดินเมินหนี”

ฯลฯ 

(แปลคร่าวๆ เมื่ออิเหนาพบนางจินตะหราที่งานพระเมรุเมืองหมันหยา พอได้จังหวะสบตาก็รีบเดินไปเคียงกายนาง แล้วเอาพลูที่กัดแล้วไปต้องตัวจนนางสะดุ้งหนี) 

แหม! ร้ายนะพ่อนักรัก 

สังคมไทยใช้วิธีการนี้ตั้งแต่ระดับเจ้านายไปจนถึงสามัญชน เรียกได้ว่า“จองเธอด้วยหมากพลู” ที่แท้ เพราะโบราณเขาถือว่า หากชายใดได้รับเชี่ยนหมากที่ปรุงจากสาวที่ตนพอใจก็เท่ากับว่าชนะใจอีกฝ่ายแล้ว 

ทุกวันนี้การจีบลักษณะนี้ค่อยๆ เลือนหายไป ซึ่งส่วนหนึ่งมาจากนโยบายการสร้างชาติของจอมพล ป. พิบูลสงครามในปี 1942 (พ.ศ. 2485) ทำให้การทานหมากพลูลดน้อยลงนับตั้งแต่นั้นมา 

…สื่อรักชนิดนี้ก็เลื่อนหายตามกาลเวลาไปด้วย …