ทุกท่านครับ วันนี้แอดมีนิทานปากีสถานเรื่องหนึ่งมาเล่าให้ฟัง (ไม่ได้แปลคำต่อคำนะครับ มีการเสริมแต่งเพื่ออรรถรส)

กาลครั้งหนึ่งมีชาวนายากจนกับภรรยา หลังทำงานทั้งวันและกินอาหารค่ำแบบตามมีตามเกิด ก็นั่งผิงไฟอยู่ ทันใดก็เกิดการทะเลาะกันว่าใครควรเป็นเปิดไปปิดประตูที่ถูกลมพัดเปิดออก

“นังเมีย ปิดประตูโว้ย!” ผู้ชายกล่าว

“ไอ้ผัว ปิดเองซิโว้ย!” ผู้หญิงสวนไป

“ฉันไม่ปิด แกก็ไม่ปิด เอางี้ให้คนที่พูดก่อนปิดละกัน” คนผัวกล่าว

ข้อเสนอนี้ทำให้เมียพอใจมาก ฉะนั้นทั้งสองคนก็เลยไปนอนกันเงียบๆ ทั้งคู่

กลางดึกทั้งสองได้ยินเสียง เมื่อไปดูก็พบว่ามีหมาจรจัดเข้ามาในบ้านและกินอาหารที่ทั้งสองเก็บไว้น้อยนิด แต่ทั้งสองคนก็ยังเงียบไม่ส่งเสียง หมาจรตัวนั้นก็เลยกินจนพอใจแล้วก็ออกจากบ้านไป

วันรุ่งขึ้นคนเมียเอาธัญพืชไปบ้านข้างๆ เพื่อบดเป็นแป้ง ตอนที่เมียไม่อยู่ ช่างตัดผมเดินเข้ามาพูดกับคนผัวว่า “เอ้าแกมานั่งอยู่คนเดียวนี้ได้ไงเนี่ย?”

ชาวนาไม่ตอบ ช่างตัดผมโกนผมเขาออก ก็ยังไม่พูด, โกนเคราและหนวดไปอีกอย่างละครึ่ง แต่ก็ยังไม่ตอบอีก, จากนั้นช่างตัดผมเลยเอาสีดำทาเขาไปทั้งตัว ก็ยังไม่ตอบอีก

“ไอ้หมอนี่ถูกสาป!” ช่างตัดผมร้องแล้วรีบออกจากบ้านไป

พอดีกับที่คนเมียกลับมาจากโรงโม่ เห็นผัวอยู่ในสภาพน่ากลัวเช่นนั้นก็เริ่มตัวสั่น และพูดออกมาว่า “อ้า! ไอ้คนชั่ว ไปทำอะไรมาเนี่ย?”

ชาวนาจึงตอบว่า “แกพูดคนแรก ไปปิดประตูซะ”

…จบแล้วครับ 😲 เอ่อ… ทุกคนช่วยแอดหน่อยว่าสรุปนิทานเรื่องนี้สอนว่าอะไรครับเนี่ย? 😅😅…

#TWCVariety #TWCPakistan